Rib and Sea
Άντε ρε! Αυτά δεν γίνονται...
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τυμπανοκρουσίες και ενθουσιασμός για την παράδοση από την Ελληνική στην Κυπριακή Βουλή τού «φακέλου της Κύπρου» σε σεμνή τελετή. Ουάου Τζιιιι! Ας τον ανοίξουν οι Κύπριοι ρε, όχι εμείς. Τί δουλειά έχουμε εμείς με τον φάκελο της Κύπρου, η οποία κείται μακράν, εξ ου και δεν ανακατευτήκαμε όταν την σακάτευαν οι Τούρκοι;
Όμως, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας του Πανεπιστήμιου Κύπρου και μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, Πέτρος Παπαπολυβίου είπε ότι «τα κυπριακά αρχεία έχουν υποστεί παρεμβάσεις και αφαιρέσεις πέραν από τις συνήθεις ανά τον κόσμο "εθνικές προστασίες", ενώ ειδικά οι υποκειμενικές προσωπικές καταθέσεις είναι σε πολλά σημεία εμφανέστατα αναληθείς».
Πού είναι το κράτος ρε;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[δικέ μου, σε πρόλαβαν άλλοι].
Φωτιές παντού, όπως κάθε χρόνο. Το κράτος [;] αδύναμο, όπως κάθε χρόνο. Δεν επαρκούν τα πυροσβεστικά μέσα, δεν επαρκούν οι άνθρωποι που σβήνουν τις φωτιές κ.λπ., όπως κάθε χρόνο. Στην ουσία αυτοί που είναι ανεπαρκείς είναι οι πολιτικοί και εμείς οι πολίτες, όπως κάθε χρόνο. Εκτός αν πρόκειται για διορισμούς, ποινικές απαλλαγές επιόρκων, νομιμοποίηση παράνομων δαπανών, μονιμοποίηση συμβασιούχων, βόλεμα συγγενών κ.ο.κ., όπως κάθε χρόνο.
Επειδή βαριέμαι να γράφω τα ίδια και τα ίδια με αντιγράφω [δεν μπόρεσα να εντοπίσω τον σύνδεσμο, για να παραπέμψω].
Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Είναι να τρελλαίνεσαι πια. Επικαλούμεθα την Παναγία, για να σβήσουν οι φωτιές. Χρόνια πολλά τώρα, δεκάδες χρόνια ο τόπος καίγεται και οι πυροσβέστες αναδεικνύονται σε ήρωες, επειδή κάνουν αυτό για το οποίο έχουν εκπαιδευθεί και είναι ταγμένοι να κάνουν.
Αποτελεί είδηση ότι ο κ. Ρουβάς ανέβασε «συγκλονιστική» ανάρτηση-εγκώμιο για τους πυροσβέστες μας. Άλλη είδηση είναι η προσευχή τής κ. Αλεξίου στην Παναγιά. Να επαινούμε πρέπει, όποιον επιτελεί το καθήκον του και μάλιστα υπό αντίξοες συνθήκες, αλλά να μην το παρακάνουμε. Να εξετάζουμε γιατί αυτοί επιτέλεσαν το καθήκον τους υπό αντίξοες συνθήκες. Σε τί οφείλονται οι αντίξοες συνθήκες;
REQUIEM
Γράφει ο Εμμ. Αρ. Χριστουλάκης.
Θρήνος, οδυρμός και κροκοδείλια δάκρυα.
Πατρίκιοι και πληβείοι.
Κορύφωση της υποκρισίας.
Εν αρχή, προς άρσιν πάσης παρερμηνείας.
Δεν ανήκω σε κανένα πολιτικό, ιδεολογικό, κομματικό οικονομικό μόρφωμα ή θρησκευτική σέκτα ή αίρεση.
Δεν αποδέχομαι τη ρήση «μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε», όποιος και αν την είπε. Εάν είναι αληθές ότι είμεθα δημιουργήματα με ελευθέρα βούληση, τότε θα πρέπει να έχω το δικαίωμα να την ασκώ, χωρίς βέβαια να βλάπτω τον πλησίον μου. Επιτρέπω να κρίνομαι για τα έργα και τις πράξεις μου, που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Δεν δέχομαι όμως να επικρίνομαι ή να κατακρίνομαι, πράγμα που τηρώ κι εγώ για τους συνανθρώπους μου, για προσωπικά μου θέματα.
Η θρησκεία είναι το όσπριο του χοντρού.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τούτες τις μέρες παρακολουθούσα πού και πού τους αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος στίβου που διεξάγονται στο Λονδίνο. Μου είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι η πλειονότητα των αθλητών, λευκών τε και μαύρων, έκαναν τον σταυρό τους πριν από κάποια προσπάθεια ή μετά από μία επιτυχία.
Μετά ήλθε ο Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής, να μου πει ότι στη μεταμνημονιακή εποχή [την αφετηρία της δεν προσδιόρισε χρονικώς, άρα υπολογίζω το 2100 με πολλή αισιοδοξία] δεν έχουν θέση «οι Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας». Αμέσως πήγε το μυαλό μου στην ΕΣΣΔ. Επί 70 χρόνια καταπιεζόταν το θρησκευτικό συναίσθημα των Ρώσων με βάση το μαρξιστικό αξίωμα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά μόλις έπεσε το «Τείχος του Αίσχους» και κατέρρευσε ο σοσιαλιστικός παράδεισος, ο ρωσικός λαός κατέκλυσε τις εκκλησίες.