Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Άξεστο λαμόγιο, στον αιώνα σου, λέγε, τί βλέπεις;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Αφ’ ότου έγραψα το αρθρίδιο το σχετικό με τα 106 παλληκάρια και τις κοπελλάρες αντιγραφής, κάτι δεν μ’ αφήνει ήσυχο τις νύχτες. Μέχρι που ήλθε στον ύπνο μου μια φιγούρα, κάτι σαν την Ελευθερία που με βία μετράει τη γη κρατώντας το σπαθί με την κόψη την τρομερή και μου μιλούσε. Σκέτη λογοδιάρροια:
«Μετά το πτυχίο στο Παρίσι, γράφτηκα για μεταπτυχιακά στο τμήμα της Γενικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στη Σορβόννη. Στην υπέροχη αίθουσα, στο παλαιό κτήριο στην Place de la Sorbonne, όπου γινόταν το μάθημα, πήγα με χαρά και έφυγα, αφού ολοκλήρωσα τον συγκεκριμένο κύκλο σπουδών, σοκαρισμένη. Ένα σοκ που με τα χρόνια μετατράπηκε σε χρόνια αηδία. Εμφανίστηκαν ξαφνικά 'Ελληνες (μεταπτυχιακοί) φοιτητές. Άξεστοι, επιθετικοί, κόλακες, ρουφιάνοι, άσχετοι, ψευτομορφωμένοι, επηρμένοι, ψεύτες ... 'Αλλοι είχαν σχέση με την Εκκλησία, κι’ άλλοι, οι περισσότεροι, με τον χώρο της Αριστεράς, τα poulains της. Βολεμένοι, με υποτροφίες, με στέγη κάπου εξασφαλισμένη, χωρίς γαλλικά, θα τα μάθαιναν αργότερα, με συστατικές επιστολές Σοφών και Πανεπιστημιακών της εποχής μου, συστατικές που τους είχαν εξασφαλίσει οι διαμεσολαβητές "φίλοι" τους, νέοι διδάσκοντες (εραστές, μνηστήρες κ.λπ.) ή οι συγγενείς τους...
Όταν τη λεηλασία την ονομάζουν... "επένδυση".
Eldorado: “Ανύπαρκτο όφελος, τεράστιο κόστος”, λέει καθηγητής του ΑΠΘ.
«Το οικονομικό όφελος δεν είναι μόνο υποπολλαπλάσιο του περιβαλλοντικού κόστους. Είναι σχεδόν ανύπαρκτο». Αυτήν την άποψη καταθέτει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο ομότιμος καθηγητής Εδαφολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κυριάκος Παναγιωτόπουλος με αφορμή τη διελκυστίνδα ανάμεσα στην καναδική εταιρία εξόρυξης χρυσού Eldorado Gold και την ελληνική κυβέρνηση.
Εκ της ιδιότητάς του αλλά και έχοντας παρακολουθήσει την υπόθεση από πολύ κοντά από το 2003, όταν και ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την υπογραφή της σύμβασης, ο Κυριάκος Παναγιωτόπουλος υπενθυμίζει την ύπαρξη ενός όρου σύμφωνα με τον οποίο η μεταλλευτική δραστηριότητα θα ήταν καθετοποιημένη, το τελικό προϊόν δηλαδή θα ήταν μέταλλο.
Θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα...
Εκτός απ' την καταδυνάστευση των λαών, το άλλο κύριο χαρακτηριστικό της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, είναι η πλήρης αδιαφορία, για να μην πούμε η εχθρότητα, για το περιβάλλον.
Το περιβάλλον, η φύση, για τον παγκόσμιο, παράλογο, υπερβολικό και σαφώς ανήθικο πλούτο δεν αποτελεί παρά μέσον ακόμη μεγαλύτερου πλουτισμού.
Η αδιαφορία για την καταστροφή του είναι πασιφανής και το σύστημα έχει πετάξει και το τελευταίο από τα πέπλα υποκρισίας που τα προηγούμενα χρόνια κάλυπταν την τάχα ανάπτυξη, την εντατικοποίηση της οικονομίας, τον καλπασμό του δυτικού "πολιτισμού".
Πανικός στο κοτέτσι.
Όπως κάθε λογικός άνθρωπος έτσι και το blog δεν θα είχε πρόβλημα να συμφωνήσει με μιά σωστή άποψη, έστω κι αν αυτή εκφέρονταν από έναν ηλίθιο.
Εκεί όμως στην κυβέρνηση και πέριξ αυτής δεν πρόκειται απλώς για ηλίθιους. Όχι. Αυτό θα ήταν πολύ αθώο και, ενδεχομένως, ανθρώπινο και κατανοητό.
Πρόκειται για μιά συμμορία τυχαίων τυχοδιωκτών, με ήθος θάρρος και θράσος κότας λειράτης,,είτε πρόκειται για κάποιον υφυπουργό, είτε για σύμβουλο στρατηγικού σχεδιασμού (πςςςςς!) του πρωθυπουργού.
Έτσι η περίφημη ανάρτηση μιάς απ' αυτές τις κότες: "Η el dorado έκανε αυτό που μπορεί. Μόλυνση, καταστροφή του δάσους, διάλυση ανθρώπινων σχέσεων, εξαγορά συνειδήσεων. Η τοπική κοινωνία σήμερα πρέπει να βγει στον δρόμο της αποχώρησης αυτής της εταιρίας και αυτου του "εργου" και να στηρίξει την έξοδό της απο τη χωρα μας, ώστε να γίνει πραγματικότητα η απειλή της. Στα τσακιδια el dorado και να μην στεριώσεις πουθενά.".
Ο Μανωλάκης στην Πνύκα...
Το σύστημα μπορεί να είναι πανίσχυρο, αλλά πολλές φορές, πάμπολλες, δείχνει και πανηλίθιο. Παράδειγμα οι επισκέψεις τύπου Μανωλάκη-μαριονέτας των τραπεζών,που αντί του επιθυμητού τους στόχου, που είναι η προπαγάνδα και ο υπνωτισμός του πόπολου, και αντί να προσπαθεί (το σύστημα) να περάσει όσο το δυνατόν απαρατήρητο και να κάνει την βρώμικη-εγκληματική δουλειά του όσο το δυνατόν πιό αθόρυβα, αντίθετα, με τυμπανοκρουσίες και επίδειξη μιάς πέτσινης και ούτε καν, μιάς πλαστικής δημοκρατίας, καταφέρνει να υπενθυμίσει τον λόγο για τον οποίο είναι μισητό απ' τον λαό, και καταφέρνει ακόμη να ατσαλώσει την θέληση πολλών για αντίδραση-αντίσταση-ανυπακοή.