Μέρος τέταρτο. Το πέρασμα από την Σαρδηνία στις Βαλεαρίδες και το Γιβραλτάρ.

Ξημέρωνε, κι’ εγώ ένοιωσα βαρύς καθώς ξύπνησα και στριφογύρισα μέσα στον υπνόσακκο. Ήμουν μάλλον απρόθυμος να σηκωθώ αμέσως. Το βάρος που ένοιωθα το εντόπιζα στο κεφάλι μου, αλλά δεν πονούσα. Ήταν ο μάλλινος σκούφος, που ζύγιζε ήδη πάνω από ένα κιλό, καθώς ήταν ποτισμένος μέχρι την τελευταία του ίνα από την βραδυνή υγρασία! Κάθισα οκλαδόν, και ενώ έστιβα το μάλλινο σκουφί να φύγει το νερό, έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Η βάρκα ήταν στη θέση της, το ίδιο και η άκρη του σχοινιού που είχα δέσει στο πόδι μου! Η παραλία εκτεινόταν σε μεγάλη απόσταση, δεξιά και αριστερά μας, και πίσω διακρίνονταν οι εγκαταστάσεις κάποιου ξενοδοχειακού συγκροτήματος. «Άντε μάγκες», ακούστηκε η βραχνή φωνή του Τάσου. «Σηκωθείτε να του δίνουμε, γιατί έχουμε πολύ δρόμο ακόμη»...

Τα συρτάρια ενός παλιού και "χαμένου" αρχείου που έπρεπε κάποτε να ανοίξουν...

Η ζωή μας είναι ένα μαυρόασπρο παζλ. Ένα παζλ που αποτελείται από χιλιάδες λευκούς και μαύρους μικρούς κύβους, χιλιάδες όμορφες και άσχημες ή δυσάρεστες στιγμές και εμπειρίες. Κάποιες απ' αυτές σημαδεύουν το μυαλό και την ψυχή μας με ανεξίτηλα χρώματα. Και αν οι υπηρεσίες που μας προσφέρουν οι όμορφες στιγμές είναι η ψυχική υγεία, η ευεξία του σώματος και οι ευτυχισμένες αναδρομές του μυαλού στο παρελθόν, οι άσχημες στιγμές μας πονούν, μας απογοητεύουν, ενίοτε μας εξοργίζουν, αλλά και μας δίνουν πολύτιμα μαθήματα για το μέλλον...

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Αρχείο Zodiac.

Ο Pierre Debroutelle υπήρξε μηχανικός της "Zodiac" και απόμαχος πιλότος, με πείρα κυρίως στα αερόστατα. Κάποια καρδιακά όμως προβλήματα τον ανάγκασαν, από κάποια στιγμή και μετά, να καθηλωθεί στο έδαφος. Η "Zodiac", που ιδρύθηκε το 1896, ειδικευόταν στην κατασκευή υπερελαφρών αεροσκαφών και αερόστατων. Η ιδέα για την κατασκευή της πρώτης φουσκωτής βάρκας ρίχνεται το 1934. Απώτερος σκοπός η μεταφορά εκρηκτικών υλών και πολεμοφοδίων από τις παραλίες στα υδροπλάνα, μεταφορά που γινόταν μέχρι τότε με τις μεταλλικές βάρκες εκείνης της εποχής και εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους. Η πρόταση υποβάλλεται από ένα Γάλλο αξιωματικό του στρατού στον Debroutelle και εκείνος αποδέχεται την πρόκληση.

Ο κ. Κωνσταντίνος Καραμάνης έριξε στο "γραμματοκιβώτιο" του "Rib and Sea" την ακόλουθη επιστολή :

Καλημέρα Ιωσήφ.

Θα ήθελα να σε συγχαρώ για τις "Αναμνήσεις" σου! Εκπληκτική εμπειρία η γνωριμία με τη θάλασσα, πέρα από φρου-φρου κι' αρώματα! Αυτά τα χρονογραφήματα μου αρέσουν πάρα πολύ! Ψάχνω εδώ και καιρό να βρω στα Αγγλικά το βιβλίο Heretique του Alain Bombard (είναι αυτός με τα φουσκωτά, που τα έχει τώρα η Zodiac).

Προβληματίζεται και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μας μιλούν, δεν ακούμε. Μιλάμε, δεν μας ακούν. Φωνές που χάνονται σε μια Βαβέλ που εκπέμπει παράφωνα. Ένας κόσμος που μοιάζει να τρέχει πίσω από χίμμαιρες. Ένας κόσμος που αδιαφορεί για τους συνταξιδιώτες του σ' αυτόν τον πλανήτη, σ' αυτή τη ζωή. Και μολύνει την ατμόσφαιρα,  αδιαφορώντας για τον αφανισμό της γης που τον φιλοξενεί. Και ρυπαίνει την θάλασσα, αδιαφορώντας αν ο θάνατός της θα σημάνει και το δικό του τέλος. Και αδιαφορεί για το δάκρυ της φάλαινας, που χάνεται, καθώς είναι ανήμπορη να κατανοήσει την παράξενη αυτή "υπεροχή" του ανθρώπου και την επιλογή του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται...