Αν δεχθούμε ότι οι ψυχές δεν χάνονται και υπάρχει μετενσάρκωση, ένα είναι βέβαιο. Ότι ο τετράποδος φίλος μας στην προηγούμενη ζωή του ήταν Άνθρωπος, με άλφα κεφαλαίο...
Μπήκε στη ζωή μας στις 8 Ιουλίου του 1994. Μια κατάλευκη "μπάλλα" σαράντα ημερών, που μου την επέβαλαν με το "έτσι θέλω" τα παιδιά μου, έχοντας καταθέσει όλα τα χαρτζηλίκια τους σε ένα κοντινό pet shop, συνηγορούσης και της μητέρας τους, βεβαίως. Ήμουν ανένδοτος, θυμάμαι, στην αρχή. "Ή ο σκύλος ή εγώ"! φώναξα ενοχλημένος. "Μένουμε σε διαμέρισμα, δεν έχουμε κήπο, δεν είναι χώροι κατάλληλοι για σκύλους αυτοί. Εξ άλλου, τον ρωτήσατε αυτόν αν θέλει να ζήσει εδώ μέσα"; συμπλήρωσα, προσπαθώντας έτσι να εξηγήσω τους λόγους της αντίδρασής μου.