Σχόλια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος - Ανδρέας Γεωργίου.

Φωτογραφίες : Ανδρέας Γεωργίου.

Κατά την διάρκεια της πρόσφατης παρουσίας μου στη Λέρο, συνάντησα τον Ανδρέα Γεωργίου, πρόεδρο του "Κοινωνικού Συνεταιρισμού Περιορισμένης Ευθύνης του Τομέα Ψυχικής Υγιεινής Δωδεκανήσου" και αρχισυντάκτη στη μηνιαία εφημερίδα "Η πνοή της Λέρου". Ξεφυλλίζοντας το έντυπο και φωτογραφικό υλικό της δουλειάς του, το μάτι  μου έπεσε σε κάποιες φωτογραφίες ξύλινων παραδοσιακών ψαροκάϊκων που τα κατέστρεφαν μπουλντόζες! Ήταν επόμενο να ζητήσω την άδειά του προκειμένου να χρησιμοποιήσω αυτό το υλικό και να αναρτήσω κάτι σχετικό στο διαδικτυακό περιοδικό μου.

Καλό βηματισμό στα ήρεμα μονοπάτια του δικού σου Ολύμπου...

Τον γνώρισα από κοντά, στην Τήλο, τον Ιούλιο του 2005, και αμέσως ένοιωσα πως μ' εκείνον τον Άνθρωπο με συνέδεαν πολλά. Είχα ακούσει διάφορα αντιφατικά για τον Τάσο Αλιφέρη, τον Δήμαρχο-γιατρό της Τήλου, γέννημα θρέμα ωστόσο της Μάνης. Ως εκ τούτου το ενδιαφέρον μου να τον συναντήσω ήταν μεγάλο. Του τηλεφώνησα, ενώ ήμουν ακόμη στη Νίσυρο, και δώσαμε ραντεβού, χαράματα, σε ένα χωράφι στις παρυφές του "Ολύμπου". Ήθελα να κουβεντιάσω μαζί του, στη Φύση, την οποία διαισθανόμουν πως αγαπούσε όσο κι' εγώ. Το συμβατικό περιβάλλον ενός δημαρχιακού γραφείου, άλλωστε, δεν μου έλεγε τίποτε. Συμφώνησε στην πρότασή μου και, όταν τον βρήκα εκείνο το πρωί να σαμαρώνει τον "Αντώνη", μου είπε : "Θα ανέβουμε στον Όλυμπο να κουβεντιάσουμε. Εκεί νοιώθω, και θα νοιώσεις κι' εσύ, σαν ένας μικρός θεός", είπε, και τράβηξε τα γκέμια του "Αντώνη"...

Tου Χρήστου Γιανναρά.

H στέρηση, η φτώχεια, το φάσμα της πείνας δύσκολα συμβιβάζονται με τη νηφαλιότητα, την ορθοβουλία, τις ψύχραιμες αξιολογήσεις. Oταν δεν υπάρχει πια μισθός ή ο μισθός εξαντλείται σε ελάχιστες μέρες και οι υπόλοιπες του μήνα ξημερώνουν σαν απειλή, δεν υπάρχει μυαλό για διαφορετικά ενδιαφέροντα, για ποιοτικές ενασχολήσεις. Tο μαρτύριο του άνεργου, του χαμηλόμισθου, του βάναυσα τσακισμένου συνταξιούχου είναι η τέλεια ανημπόρια του να ασχοληθεί με ό, τι ομορφαίνει τη ζωή – να διαβάσει, να ακούσει μουσική, να χαρεί τον περίπατο, να κουβεντιάσει ξέγνοιαστος για ό, τι αγαπάει. Aνημπόρια ψυχική, λογικά μη ελεγχόμενη, παραλυτική.

Θυμάται και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα 72 φουσκωτά σκάφη συνέθεσαν το παζλ μιας πρωτοφανούς και ανεπανάληπτης εικόνας, καθώς κατέπλεαν στην Κάσο και άρχισαν να γεμίζουν ασφυκτικά την ευρύχωρη μαρίνα στο νέο λιμάνι του ακριτικού νησιού. Ιδανικότερα εγκαίνια δεν θα μπορούσαν να γίνουν για ένα λιμάνι που "έπρεπε" να περάσουν πάνω από 20 χρόνια προκειμένου να ολοκληρωθεί! Επρόκειτο για το εντυπωσιακό φινάλε μιας μεγάλης προσπάθειας, που άρχισε τον χειμώνα του 2002 και ολοκληρώθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής 6 Ιουνίου 2003, με την ειρηνική "απόβαση" δεκάδων φουσκωτών σκαφών στο λιμάνι της Κάσου, συνοδεία βεγγαλικών, καπνογόνων, συριγμών και καμπανοκρουσιών. Μάτια υγρά, στο ντόκο, χέρια που υψώνονταν σαν δέηση στον ουρανό, που είχε προς στιγμήν βαφτεί κόκκινος από την λάμψη των βεγγαλικών και των καπνογόνων, παιδιά που φώναζαν χαρούμενα, με τις καμπάνες του Άη Σπυρίδωνα να συμμετέχουν στη θερμή υποδοχή. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ' την αρχή.

Κείμενο - φωτογραφίες - βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τα οικονομικά "σερνόντουσαν" αλλά εμείς αποφασίσαμε να δραπετεύσουμε το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, προκειμένου να ξεφύγουμε λίγο από την καθημερινή ρουτίνα και τη μιζέρια της Αθήνας. Ανακάλεσα στη μνήμη μου την Καθαρή Δευτέρα του 1994, πριν από 18 ολόκληρα χρόνια δηλαδή (πώς πέρασαν!), τότε που αποφασίσαμε με τον εκπαιδευτή μου, τον Σάκη Φιτσώρο, να απογειωθούμε με ένα trike (μοτοαιωρόπτερο) από την Κατεχάκη και να κάνουμε τον γύρο της Αττικής, "παραβιάζοντας" όμως για λίγο και τον εναέριο χώρο της Βοιωτίας για να κάνουμε μια σύντομη στάση στις Πλαταιές. Είχαμε ακούσει για τα "Μικρά Δαίδαλα" και σκεφτήκαμε πως καθόλου δεν θα μας χάλαγε ένα ζεστό πιάτο φασολάδας μετά από το κρύο που ήταν βέβαιο πως θα "τρώγαμε" πάνω στο trike.