Αγαπητέ κ. Διευθυντά,

Αναφέρομαι στο πρόσφατο άρθρο σας με τίτλο : "Η νεροποντή και η... στρουθοκάμηλος" και θα μου επιτρέψετε να πω ότι το ίδιο πρόβλημα υπάρχει παντού. Κάσος, Λεωνίδιο, ή οπουδήποτε. Ίδιο και απαράλλαχτο. Βαρέθηκα πια και σιχάθηκα, όλους αυτούς που καμώνονται τους δημάρχους, βουλευτές, νομάρχες, συμβούλους, παρατρεχάμενους κλπ. Άλλοι από αυτούς δεν κατανοούν καν τα φυσικά φαινόμενα και άλλοι ζπούτσα' τς. Οι ίδιες γουρουνοκεφαλές να λένε (μετά από κάθε τέτοιου είδους καταστροφή) τα ίδια ψέματα και τις ίδιες δικαιολογίες καρμπόν, λες και τις έχουν σε κασέτα μαγνητοφώνου. "Μα είχαμε.... Θεομηνία, φταίει η προηγούμενη δημοτική αρχή, εγώ τα έλεγα, δεν υπάρχουν κονδύλια, τι να κάνουμε αφού είχαμε 400 χρόνια Τούρκικο ζυγό, μήπως υποχώρησε το οδόστρωμα από προσγείωση Αρειανού διαστημοπλοίου", και άλλα τέτοια φαιδρά.

Σχόλια - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μετά από κάθε νεροποντή, η ίδια κατάσταση στην Κάσο (και όχι μόνο), τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες ζημιές. Και μετά, αιτήσεις επί αιτήσεων για βοήθεια, προκειμένου να φτιαχτούν οι δρόμοι και να αποζημιωθούν τα νοικοκυριά που πνίγηκαν στη λάσπη. Και παράπονα, που δεν έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Κοινός παρονομαστής, όμως, ένας. Πάντα ο ίδιος και αναμενόμενος : Ξεχείλισαν οι χείμαρροι, χάλασε το οδικό δίκτυο και τα φερτά υλικά παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους και έβαψαν κόκκινη τη θάλασσα. Και σε λίγο καιρό θα μπαζωθεί και η καινούργια μαρίνα και να δούμε πού θα λιμενίζονται τα σκάφη. Ενός κακού μύρια έπονται, άλλωστε. Και ας μην πει κάποιος ότι αν μπαζωθεί η μαρίνα θα έρθει η μπίγα να την εκβαθύνει, γιατί κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Η ωραία... κοιμωμένη!

Θυμάται, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ήταν όμορφη, αφημένη στην αγκαλιά του βυθού, εκατό περίπου μέτρα απόσταση από το εκκλησάκι του Αϊ Νικόλα, στη Μακρά της Κάσου. Σφουγγάρια και κοχύλια στόλιζαν το κορμί της και ο αμμώδης βυθός συντρόφευε τα όνειρά της...

Την είχε εντοπίσει ένας φίλος μου, καθώς κολυμπούσε κοντά στη νοτιοανατολική ακτή της Μακράς. "Υπάρχει μια μεγάλη παλιά άγκυρα εδώ", μου είχε πει, αλλά δεν του έδωσα σημασία. Όταν όμως την είδα κι' εγώ, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε! Καθώς την παρατηρούσα μέσα απ' το γυαλί της μάσκας, σχημάτισα την εντύπωση πως με περίμενε, πως δεν βρισκόταν τυχαία εκεί, πως το ξύπνημά της έμελλε να είναι το ίδιο αναπάντεχα εντυπωσιακό, όπως ήταν και η τραγική της απώλεια...

Αγαπητέ κύριε Διευθυντά,

Αν ανατρέξετε στην μνήμη σας, και περί το έτος 390 π.X., θα θυμηθείτε ότι η παρακμάζουσα, αλλά προηγμένη σε επιστήμες, τέχνες και πολιτισμό, Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είχε περιέλθει σε δεινή θέση. Ο αρχηγός των Γαλατών Βρέννος, κατανίκησε τον διασκορπισμένο Ρωμαϊκό στρατό και ήταν έτοιμος να εισέλθει στην Ρώμη. Ο διοικητής της πόλεως, Κάμιλλος Φούριος, φοβούμενος τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, αλλά και την πλήρη καταστροφή μνημείων, έργων τέχνης και πολιτισμού, οι οποίες ήταν στις συνήθεις πρακτικές των βαρβάρων, πρότεινε στον Γαλάτη αρχηγό την αποχώρηση των Γαλατικών ορδών, με αντάλλαγμα χρυσό. Αυτός εδέχθη την ανταλλαγή και η διαδικασία ξεκίνησε άμεσα με μέσον μία γιγάντια ζυγαριά, η οποία, από την μια της πλευρά είχε δίσκο, πάνω στον οποίο οι Γαλάτες τοποθέτησαν δικά τους σταθμά. Από την άλλη μεριά, πάνω στον αντίστοιχο δίσκο, τοποθετούσαν οι Ρωμαίοι χρυσά αντικείμενα, αλλά, όσα και να μετέφεραν από τα θησαυροφυλάκια τους, όσα και να κατέθεσαν οι πολίτες της Ρώμης, συγκέντρωναν μόνο το 1/3 του βάρους που απαιτείτο.

Κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής μου στο ακριτικό Καστελλόριζο, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με την αγροτική ιατρό κυρία Βασιλική Διγώνη. Μια πολύ ελκυστική γυναίκα που προσπαθεί, στο ξεκίνημα της ιατρικής της σταδιοδρομίας, να εξυπηρετήσει τις ανάγκες θεραπείας και περίθαλψης των 250 μόλις κατοίκων ενός μικρού νησιού, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα ενός τόπου που στερείται ιατρού ειδικότητας, ακτινοδιάγνωσης και μίας έστω νοσηλεύτριας!