Θυμάται και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μου ήταν ανέκαθεν δύσκολο να εξηγήσω τι είναι αυτό που μ' αρέσει, τι είναι αυτό που με τραβά στα  εγκαταλελειμμένα σπίτια και στα ναυαγισμένα πλοία. Κατέληξα τελικώς στο συμπέρασμα ότι πρέπει να είναι οι άνθρωποι που έζησαν, χάρηκαν και πόνεσαν στην αγκαλιά τους, μέχρις ότου ο χρόνος, ο ξενιτεμός, η αδιαφορία και κάποιο ανθρώπινο λάθος τα γκρέμισαν ή τα βούλιαξαν. Όλα αυτά τα χρόνια που ταξίδευσα με φουσκωτά σκάφη στις ελληνικές θάλασσες, ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τα κουφάρια πολλών ναυαγισμένων πλοίων, άλλοτε προσαραγμένων πάνω σε ξέρες, πάνω σε αμμουδιές, ακόμη και στις αποχές απόκρημνων βράχων. Πλοία που έμειναν για πάντα στο σημείο του θανάτου τους. Θλιβερά, σκουριασμένα και διάτρητα απομεινάρια που υπενθυμίζουν στους θαλασσοταξιδευτές ότι τα καράβια δεν πεθαίνουν μόνο στους χώρους ανακύκλωσης...

Πηγή : http://heraklion1.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2063.html

Eχεις δύο επιλογές. Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα. Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;

Σε ένα δείπνο για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση. "Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;". Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

Άλλη μια αυτοτελής απολαυστική ιστορία από το βιβλίο του Ανδρέα Φουράκη "Θαλασσινές Ιστορίες".

Σαν τον τσίρο ήταν από όταν γεννήθηκε ο Αντώνης και κρέας δεν έπιανε πάνω του με τίποτα. Η μάνα του τον τάϊζε κουρασάνι με τις χούφτες μην έχει ταινία κι' ο καημός της ήταν να τονε παχύνει. Όλη μέρα τον κυνηγούσε από πίσω με ένα πιάτο φαγητό κι' αυτός όλο της ξέφευγε γιατί ντρεπόταν εμάς να τον ταίζει η μάνα του ακόμα και την ώρα που παίζαμε. "Να τρως παιδί μου", του έλεγε, "να παχύνεις", κι' εμείς τον πειράζαμε και του είχαμε κολλήσει τη φράση αυτή σαν παρατσούκλι. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο τον βάζαμε τερματοφύλακα γιατί ήταν ψηλός και αντεροπόδης μα συχνά αναγκαζόμαστε να κάνουμε ημίχρονο να τον μπουκώσει η κυρα Ευανθία γιατί αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε και καμιά φάβα κοροϊδίστικη, να χάσουμε και το πρωτάθλημα από την άλλη γειτονιά.

Καλησπέρα καπετάνιο!

Ελέω οικονομικής κρίσης αποφάσισα να μην προχωρήσω στην πολυπόθητη αγορά νέου (μεγαλύτερου) φουσκωτού σκάφους, αλλά στην πλήρη ανακατασκευή του θρυλικού "Ράνια" mostro 460! Θα προχωρήσω λοιπόν στην αλλαγή της κουβέρτας, που έχει σαπίσει, και την κατασκευή ταμπουκιού στα στεγανά του και στην πλώρη του. Ο πρυμνιός καναπές θα αλλαχτεί με άλλον, που ξαπλώνει, και το τεπόζιτο θα κρυφτεί μέσα στην γάστρα. Η γάστρα θα στρωθεί με υαλόνημα, θα πλαστικοποιηθεί και θα βαφτεί μέσα-έξω. Ας ελπίσουμε να μην μου κοστίσει ο κούκος αηδόνι! Έχεις κανένα καλό πολυεστερά;

Ημίωρα τηλεοπτικά ταξιδιωτικά του Ιωσήφ Παπαδόπουλου στην ξεχασμένη Ελλάδα της περιφέρειας, που προεβλήθησαν στον "Τηλε Άστυ" από τον Δεκέμβριο του 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2007

Με αφετηρία μια περιπλάνησή μου στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας και της νότιας Εύβοιας, τον Ιανουάριο του 2007, ξεκινάει στο "Rib and Sea" μια σειρά ταξιδιωτικών στα χωριά και νησιά της περιφέρειας. Ήταν μια σειρά είκοσι τεσσάρων ταξιδιωτικών εκπομπών, που προεβλήθη στον τηλεοπτικό σταθμό "Τηλε Άστυ" από τον Δεκέμβριο του 2006 μέχρι τον Ιούνιο του 2007. Ταξιδιωτικά που δεν είχαν σαν στόχο την προβολή τουριστικών αξιοθέατων, ξενοδοχείων ή χώρων εστίασης, αλλά την ανάδειξη ξεχασμένων χωριών και νησιών της ελληνικής περιφέρειας, με τη ματιά του δημοσιογράφου-ταξιδευτή και το ενδιαφέρον του να εστιάζονται στη μοναξιά και τα προβλήματα των ελαχίστων μονίμων κατοίκων τους.