Σύντομη φωτογραφική αναδρομή στα πρώτα εκείνα πρατήρια διάθεσης καυσίμου, που εμφανίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στις αρχές του περασμένου αιώνα.

Στην πρώτη φωτογραφία ένα από τα πρατήρια της εταιρείας "Texaco". Στην αρχή φουλάριζαν δοχεία. Αλλά τι είναι αυτό το μηχάνημα που συνδέεται με τη ράμπα; Φαίνεται σαν κάποιος μηχανισμός ο οποίος ενεργοποιείται με την περιστροφή των τροχών του αυτοκινήτου. Υδραυλικοί επίσης σωλήνες φθάνουν στο δοχείο πλήρωσης μέσω ενός ανασηκωμένου καλύμματος. Τι μπορούσε να είναι; Μια αντλία λίπανσης, ίσως, του αμαξώματος του αυτοκινήτου; Η μικρή ταμπέλλα με τη λέξη "Havoline", που φαίνεται στη φωτογραφία, ήταν το σήμα κατατεθέν της "Texaco" για τα λάδια που παρήγαγε.

Η εταιρεία "BATRIBIKE" εδρεύει στην Αγγλία και ειδικεύεται στην κατασκευή ηλεκτρικών ποδηλάτων, σε όλα τα μεγέθη και για όλα τα γούστα. Το μοντέλλο που θα ενδιέφερε περισσότερο τους κατόχους σκαφών και αυτοκινούμενων τροχόσπιτων είναι σίγουρα το "Micro". Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ελαφρύ και εύχρηστο ηλεκτρικό ποδήλατο βάρους εννέα (9) μόλις κιλών (μαζί με την μπατταρία και τον κινητήρα), το οποίο αναδιπλούμενο μπορεί εύκολα να μεταφερθεί στην ειδική τσάντα με την οποία διατίθεται. Το "Micro" της "BATRIBIKE" έχει αυτονομία 24 περίπου χιλιομέτρων (σε επίπεδη επιφάνεια και με βάρος αναβάτη τα 75 κιλά), η μπατταρία λιθίου επαναφορτίζεται μέσα σε 3-4 ώρες, ενώ διαθέτει και λασπωτήρες για την προφύλαξη του αναβάτη από τα νερά. Το μέγιστο βάρος του αναβάτη μπορεί να φθάσει τα 100 κιλά, ενώ η ταχύτητα (με την χρήση της μπαταρίας" αγγίζει τα 20 χλμ/ώρα.

http://www.batribike.com/c/Home/

Αντιπρόσωπος για την Ελλάδα :

"Megisti Blue", Γρ. Λαμπράκη 10, Γλυφάδα.
Τηλ. : 210 8985234 - 8948611
e mail : Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Σχολιάζει (οργισμένος) και φωτογραφίζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το καθεστώς που ισχύει στην Πάρνηθα, σχετικώς με την παραμονή και διανυκτέρευση των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων σε ελεύθερους χώρους, δεν διαφέρει και πολύ από αυτό που ισχύει σε ολόκληρη την υπόλοιπη Ελλάδα. Με μπούσουλα ένα νόμο του 1976, όπως τροποποιήθηκε το 1978 και το 1999 (*), τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα θεωρούνται από τα εκτελεστικά όργανα, με το έτσι θέλω, σαν σκηνές ή ρυμουλκούμενα τροχόσπιτα και, συνεπώς, απαγορεύεται η στάθμευση και παραμονή τους σε χώρους όπου απαγορεύεται, γενικώς, το ελεύθερο camping.

Με αφορμή μια πρόσφατη συζήτηση που είχα με ένα φίλο "καμπερίστα" και την πληροφορία πως κάποιοι επιμένουν να οικειοποιούνται την πρωτοβουλία που πήρα την 16η Φεβρουαρίου 2006 εξ αιτίας της οποίας τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα εντάχθηκαν από την "Αττικές Διαδρομές Α.Ε." στην κατηγορία οχημάτων 4, επισυνάπτω τις ακόλουθες δύο επιστολές ώστε να διαλευκανθεί πλήρως η ιστορία και να μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Σημειώνω ότι, μέχρι τότε, οι ιδιοκτήτες των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, προκειμένου να κάνουν χρήση της Αττικής Οδού, κατέβαλλαν 6,50 ευρώ αντί των 2,35 ευρώ (2,80 σήμερα) που καταβάλλαν οι οδηγοί των συμβατικών ι.χ. αυτοκινήτων της κατηγορίας 4.

Την τοποθέτηση έκανε ο Στράτος Μποφίλιος.

Φωτογράφισε και περιγράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο ένας από τους δύο μεγάλους πονοκεφάλους των ιδιοκτητών αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, και όχι μόνο, είναι η αυτονομία τους σε ηλεκτρική ενέργεια. Ο άλλος είναι η αυτονομία τους σε γλυκό νερό. Και αν μεν ο πρώτος πονοκέφαλος αντιμετωπίζεται, σχετικώς εύκολα, με ηλεκτρική γεννήτρια ή, εναλλακτικώς, με ζεύγος μπατταριών και τοποθέτηση φωτοβολταϊκού πάνελ στην οροφή του οχήματος, ο δεύτερος είναι μεγαλύτερος, γιατί η τοποθέτηση εφεδρικής δεξαμενής νερού δεν είναι συνήθως εφικτή, είτε γιατί δεν υπάρχει ελεύθερος διαθέσιμος χώρος μέσα στο camper, είτε γιατί το πρόσθετο βάρος μιας δεύτερης δεξαμενής είναι πολλές φορές αποτρεπτικό έως απαγορευτικό.