Γράφει ο Μανώλης Αρ. Χριστουλάκης.
Κάθε φορά που πηγαίνω στην Κίμωλο, και μάλιστα τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά αφού κατόρθωσα και ίδρυσα το Λαογραφικό και Ναυτικό Μουσείο Κιμώλου, που το διευθύνει και διαχειρίζεται η οικονομολόγος κ. Ελευθερία Χατζηδουλή, δοκιμάζω ιδιαίτερη χαρά όταν μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω παρέα με απλούς και ταπεινής μόρφωσης, θυμόσοφους όμως, συμπατριώτες μου, υπερήλικες, σαν και μένα, των οποίων θαυμάζω την πλούσια πείρα των και τον ρέοντα λόγο τους, χωρίς εκείνα τα ε... και α... μερικών γραμματιζούμενων και εκνευριστικών δημοσιογραφίσκων, τηλεπαρουσιαστών και λοιπών του συναφιού.
Έτσι, φέτος, ένα δειλινό του θερμού Ιουλίου, συναντήθηκα με τον κυρ Γιώργη και τον καπετάν Μήτσο, στο αυλιδάκι του παραδοσιακού καφενείου της κυρά Κατές του Κάμπου, στον Κάμπο (ονομασία κατάλοιπο της σκληρής Φραγκοκρατίας, που διήρκησε 333 χρόνια), όπως λέμε την κεντρική πλατειούλα του Χωρίου Κίμωλος. Μετά την μεσημεριανή ιουλιανή κάψα, προσπαθούσαμε να δροσιστούμε από το «στεριανό» αεράκι, την «απόγειο αύρα», που πνέει συνήθως το απόβραδο.





