Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Τραυματική εμπειρία η συνάντησή μου στο Ηράκλειο της Κρήτης με την Ανθούλα Δούπη, την εκπληκτική τυφλή φίλη του Μπάμπη Συμεωνίδη, η βόλτα της οποίας στους απάνθρωπους δρόμους της μεγαλούπολης τεντώνει τα νεύρα της και συγχρόνως βάζει σε μεγάλη ψυχολογική δοκιμασία εμάς που καταγράφουμε τον Γολγοθά της.

Γιατί όσο απλώς παρακολουθεί ένας από εμάς, που δεν στερείται της όρασής του, το καθημερινό μαρτύριο ενός τυφλού συνανθρώπου μας που προσπαθεί να επιτύχει το αυτονόητο, να περπατήσει δηλαδή απλώς στους δρόμους της πόλης όπου ζει ακολουθώντας με το μπαστούνι του τις ραβδώσεις της ειδικής όδευσης για τυφλούς, η αντίδρασή του θα περιοριστεί στα στενά πλαίσια μιας διαμαρτυρίας, άντε να φθάσει μέχρι του σημείου να κατεβάσει μερικά καντήλια.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν ο Μπάμπης Συμεωνίδης μου μίλησε για την Αργυρώ Πλουμή, η οποία ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων σε ηλικία 52 ετών και σήμερα στα 72 της έχει στο ενεργητικό της δεκάδες αγώνες μεγάλων αποστάσεων και 16 Μαραθωνίους, με πολλές διακρίσεις, χρυσά μετάλλια και κύπελλα, νόμιζα ότι υπερβάλλει. Αν μάλιστα δεν ήξερα πως ο Μπάμπης είναι ένας αξιόπιστος άνθρωπος, θα έλεγα ότι με κοροϊδεύει!

Όταν όμως χθες πήγαμε στο σπίτι αυτής της εκπληκτικής γυναίκας, διαπίστωσα πως οι πληροφορίες του Μπάμπη ωχριούσαν μπροστά στην πραγματικότητα!

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Το μόνο που δεν περίμενα σ' αυτό το ταξίδι μας στην Κρήτη ήταν να συναντήσω και να μιλήσω με τον λεοντόκαρδο χρυσό Ολυμπιονίκη της ιστιοσανίδας Νικόλα Κακλαμανάκη, τον γιο του αείμνηστου φίλου μου Θοδωρή Κακλαμανάκη, τον επονομαζόμενο και "Ρομπέν των Θαλασσών".

Συνάντησα τον Νικόλα δύο φορές. Την πρώτη σε μια παραλία του Ηρακλείου, όπου έπαιζε με τα "λευκά μαλλιά" της αγαπημένης του, και μια ημέρα μετά, στο κέντρο του Ηρακλείου, όπου κάναμε μια αναγνωριστική συζήτηση, κύρια συστατικά της οποίας ήταν η συγκίνηση και η ψυχολογική φόρτιση του Νικόλα.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων στο προσκήνιο μέρες τώρα. Για να δικαιολογήσει την επικείμενη θέσπιση του γάμου των θυμήθηκε ο σύζυγος της Μαρέβας και τα παιδιά που έχει μία λεσβία  συμβιούσα με άλλη λεσβία ή έχει υιοθετήσει ένας τοιούτος που συμβιώνει με άλλον τοιούτο. Τί θα γίνουν αυτά τα παιδιά, σε περίπτωση που  πεθάνει η μαμά τους ή ο μπαμπάς [;] τους αντιστοίχως χωρίς να τους έχει επιτραπεί να παντρευτούν;
          
Σωστός. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μένει  απροστάτευτο.

Μια βόλτα σε ελεεινό καταυλισμό Ρομά μας πείθει. Τα παιδιά πεντακάθαρα, καλοντυμένα τσαλαβουτάνε όλη μέρα .... στα λασπόνερα. Δεν έχει σημασία που δεν πηγαίνουν σχολείο.

Γράφει ο Απόστολος Σαραντίδης.

Σήμερα θα ασχοληθούμε πέρα από τα πλαίσια της γεωστρατηγικής και υψηλής στρατηγικής χωρίς να ξεφεύγουμε από αυτά, στη διερεύνηση ή καλύτερα ερμηνεία νεωτερικών συμπεριφορών ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, στην οποία από το 1974 και μετά μαζί με το θέμα που ως διαφορετικό από το πλαίσιο δεν είναι και τόσο σταθερό, το μοτίβο παραμένει το ίδιο. Και δεν είναι άλλο από την πολιτική του κατευνασμού χάριν της ειρήνης και ευημερίας δύο λαών που η ιστορία τούς «έλαχε» να ζούνε μαζί…γενοκτονώντας ο δεύτερος τον πρώτο.

Αν το μοτίβο αυτό εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα, είμαστε στον ορθό δρόμο. Όμως τίθεται στα χρόνια που ακολούθησαν άλλος ένας  προβληματισμός ως προς την έννοια του επιθέτου εθνικός. Διότι αν το εθνικό συμφέρον προσιδιάζει με φασίζουσα συμπεριφορά όπως έχει καλλιεργηθεί από μια Νέα Τάξη, τότε και η εξωτερική μας πολιτική θα πρέπει να υπαχθεί και να ακολουθήσει το διεθνιστικό μοντέλο το οποίο όμως είναι προερχόμενο από τον αριστερό πολιτικό χώρο. Με άλλα λόγια, αριστερά και δεξιά σε μια κυκλωτική σύσπαση δείχνουν να ταυτίζονται αποδομώντας το κοινοβουλευτικό μοντέλο του 19ου αιώνα στο οποίο στηρίζεται η εκτελεστική εξουσία, και ο διεθνισμός δεν είναι καθόλου μόνο αριστερή ιδεολογία αλλά Πίστη όλων των Δυτικών αποχρώσεων. Κάτι που εδώ και χρόνια ισχυριζόμαστε. Σε βάρος βέβαια της  νομοθετικής και δικαστικής αφού η ηγεσία του δικαστικού σώματος διορίζεται αλλά και οι βουλευτές προτείνονται και ελέγχονται από τον κομματικό αρχηγό. Στη σάρωση αυτή των δημοκρατικών κεκτημένων δεν εξαιρείται ούτε η ηγεσία του στρατεύματος αφού και αυτή διορίζεται, άρα ελέγχεται πολιτικά. Ενώ παλαιά ελέγχονταν από τον βασιλιά, ο οποίος στο κάτω-κάτω δεν είχε το άγχος του πολιτικού κόστους ως ισόβιος ο ίδιος και οι απόγονοί του, τώρα ο έλεγχος έχει περάσει στον εκάστοτε κομματικό πρωθυπουργό ο οποίος είναι βέβαιον ότι ελέγχεται από ξένα ανώνυμα κέντρα.