Του Θάνου Τζήμερου.
Και ο καλύτερος manager, κάποια στιγμή, θα συμβεί να πάρει εσφαλμένες αποφάσεις, που θα ζημιώσουν την εταιρεία του. Γι’ αυτό στην Αμερική υπάρχει ο business judgment rule. Λέει το εξής απλό: δεν είναι δυνατόν ένας manager να φοβάται πως αν κάτι δεν πάει σύμφωνα με τους σχεδιασμούς, θα τον τρέχουν οι μέτοχοι στο δικαστήριο. Αν το φοβάται αυτό, οι αποφάσεις που θα παίρνει θα είναι όλες συντηρητικές και χωρίς έμπνευση. Έτσι τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου ή τα στελέχη μιας εταιρείας προστατεύονται από νομικές ευθύνες όταν παίρνουν επιχειρηματικές αποφάσεις που αποδεικνύονται επιζήμιες για τους μετόχους. Αρκεί να ισχύουν οι εξής προϋποθέσεις: α) οι αποφάσεις να έχουν ληφθεί καλή τη πίστη, δηλαδή οι υπεύθυνοι να πίστευαν ότι με την απόφαση που πήραν ευνοούσαν τα συμφέροντα της εταιρείας, ασχέτως αν "δεν τους βγήκε", β) να είχαν φροντίσει να ενημερωθούν αναλυτικά για τις παραμέτρους του θέματος που χειρίστηκαν, έτσι ώστε να ήταν σε θέση να σταθμίσουν τα υπέρ και τα κατά, ασχέτως αν η στάθμισή τους αποδείχθηκε τελικά ατυχής και γ) να μην υπήρξε σύγκρουση συμφερόντων, conflict of interest. Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω, και ένας μέτοχος έχεις αποδείξεις γι’ αυτό, μπορεί να "καθίσει στο σκαμνί" οποιοδήποτε διευθυντικό στέλεχος που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του.





