Υπάρχει άραγε κάτι που δεν ξεπούλησε η αριστερά; Πανευρωπαϊκά, παγκόσμια, αλλά ειδικά στην χώρα μας;
Κάτι από τα όνειρα και τις ελπίδες του λαού, κάτι από τα δικά της όνειρα; Κάτι από την ψυχή των πρώτων ματωμένων επαναστάσεων;
Και όλο αυτό το ξεπούλημα γιατί; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιά καρέκλα.
Για μιά εφήμερη συναναστροφή με την εξουσία. (ακόμη και τα 70 χρόνια του "υπαρκτού" εφήμερα ήταν)
Για τρείς ιδεοληψίες και δέκα επιτήδειους.
Για πέντε τυχοδιώκτες, και τα εκατό σκουλήκια τους.







