Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τον καιρό αυτό διαβάζω το βιβλίο «ΟΙ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΙ» [1943-1949 ο ελληνικός εμφύλιος] του Dominique Eudes. Η κατανόηση του βιβλίου προϋποθέτει ότι ο αναγνώστης γνωρίζει αρκετά για πρόσωπα και πράγματα εκείνης της εποχής. Διαφορετικά δεν μπορεί να καταλάβει τί έκανε ο Σιάντος, ο Σαράφης, ο Άρης, ο Ζέρβας, ο Παπανδρέου, ο Τζίμας, ο Βενιζέλος, o Ψαρός, ο Βασιληάς κ.λπ. Το ζουμί, όμως, είναι ότι τα διαδραματισθέντα την περίοδο 1943-1944 μοιάζουν τόσο πολύ με το σήμερα. Η χώρα υπό κατοχή και εμείς πλακωνόμαστε μεταξύ μας για το ποιός θα κάνει την καλλίτερη επίκυψη στον ξένο δυνάστη. Οι υπέρμαχοι της συμφωνίας τών Πρεσπών, λοιπόν, κατηγορούν τους άλλους για διχαστική συμπεριφορά και θυμίζουν συνεχώς τον εμφύλιο.
Ο Χάνος Κλασμένος δέχθηκε τα πάντα για την καρέκλα. Λακές κι’ αυτός, όπως και οι άλλοι. Αν ήθελε να τινάξει τη συμφωνία στον αέρα, θα είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση πριν πέσουν οι υπογραφές. Δικαίως, λοιπόν, τον φτύνουν τα στελέχη του κώματός του προτιμώντας αντ’ αυτού την καρέκλα και όλα τα καλούδια που τη συνοδεύουν. Αφού στήθηκε στα τέσσερα ο στρατηγός, γιατί να μην τουρλοκωλιάσουν οι οπλίτες;







